Werkgroep Buitenveldert – verslag 81 – dd 28.6.2010 – 8 deelnemers.

A neemt de leiding van de bijeenkomst en daarmee tevens de gespreksleiding voor deze avond. Hij heet de aanwezigen welkom, speciaal de nieuweling die hij uitnodigt in eerste instantie vooral te luisteren, waaraan hij toevoegt dat zij aan het einde van het gesprek de gelegenheid zal krijgen tot het maken van opmerkingen. Vervolgens vraagt A aan de groep om suggesties tot het kiezen van een gespreksonderwerp.

H: vanmiddag ben ik bij ons zieke groepslid geweest; hij laat jullie van harte groeten – onder de omstandigheden bewaart hij duidelijk zijn evenwicht. Het voelde voor mij als een geschenk daar in de zon overgoten tuin van zijn boerderij, samen met zijn partner, een paar uur te mogen zijn. Ik heb toen ook verteld wat ik op weg daarheen mocht meemaken: voordat ik hun adres bereikte, merkte ik wat te vroeg voor de afspraak te zijn en besloot in de polder op een bankje te gaan liggen, in de hete zon, misschien niet zo gezond maar o, zo heerlijk, tenminste dat vind ik zelf. Opeens hoorde ik een stem en een hond. Ik zag een jonge vrouw naderen en we raakten aan de praat; ik zag dat ze nogal wat blauwe plekken en schaafwonden op hoofd, armen en benen had. Overigens zag ze er niet zielig of somber uit. Maar in de kortste keren vertelde ik haar dat ik op weg was om een zieke deelnemer van onze zelfhelpgroep te gaan bezoeken. En legde toen ook uit wat voor groep dat is, plus het open karakter ervan wat betreft de soorten verslaving waarmee wij op die manier in aanraking komen. Ze werd steeds meer geinteresseerd en zei opeens: wat geweldig, alleen jammer voor mij dat jullie waarschijnlijk geen plaats hebben voor iemand die zichzelf dwangmatig beschadigd, zoals ik: kijk al die blauwe plekken en open wonden: dat doe ik allemaal zelf – ik kan het gewoon niet stoppen – het lijkt soms ook echt op een verslaving – maar ik schaam me rot en ik weet niet hoe ik dit allemaal moet aanpakken en eigenlijk ben ik heel erg bang, want ik durf er ook niet goed met andere mensen over te praten.
Ik had op dat moment opeens een sterk gevoel van herkenning en heb haar (natuurlijk) ook over ‘onze’ groep verteld. Ik wilde mij niet opdringen en dus ook niet vragen naar haar naam of adres, maar heb wel mijn eigen gegevens op een briefje geschreven. Zij bleek verrast met dit contact en stopte mijn briefje zorgvuldig in haar zak. Zelf stapte ik met een bijzonder gevoel weer op de fiets en constateerde dat op totaal onvoorspelbare momenten en manieren mensen elkaar kunnen ontmoeten en misschien veel aan elkaar kunnen hebben. Net of allerlei zaken in elkaar grijpen, misschien juist op een moment dat je dat ook zelf goed kunt gebruiken. Mijn vraag is natuurlijk of jullie dit soort situaties (her-)kennen en hoe je dan daarin hebt gehandeld of van plan bent te gaan handelen?
Besloten wordt op basis van bovenstaande ervaring de gespreksronde te ontwikkelen.

De ronde:

B: zoals jullie weten ben ik nogal actief bij het geven van voorlichting in klinieken. Zo zat ik recent in Alkmaar met 6 mensen rond de tafel. Een man zat er absoluut uitgemergeld bij. Op mijn vraag: wat is je probleem? antwoordde hij: dit is nu mijn 30ste opname – ik heb zo’n beetje alles al gehad, tot en met een opname in Schotland bij Castle Graig – alles steeds weer gevolgd door ‘terugvallen’ – ook weer in de oude vriendenkring – bijvoorbeeld weer met oud en nieuw – ben dan weer opgepakt uit de goot.
Ik vind dit soort verhalen telkens weer schokkend – heb trouwens dezelfde ervaring met roken – met drank is ‘t mij wel gelukt – onderneem geen ‘uitstapjes’ meer – en dat inzicht is toch ook hier aan tafel ontstaan – nu na 4 jaar heb ik veel zin in de groep en geef ook voorlichting in klinieken – telkens is het voor mij een les om zo door te gaan incl. het deelnemen aan de groep – dit alles houd mij in het juiste evenwicht.

C: de groep geeft mij houvast en herkenning plus regelmaat – zonder groep zou het contact verwateren, inclusief het inzicht – dan worden trouwens ook de verleidingen groter – de groep is een onderdeel van gereedschap en geeft een sterker gevoel, iets wat je kunt vergelijken met het gevoel na een mooie wedstrijd, je hebt geen excuses of smoesjes meer nodig – het geeft warmte…..

D: ik ben hier gekomen en nooit meer weggegaan – voel me hier ‘lekker thuis’ – in mijn eigen omgeving weet niemand iets van ‘verslaving’ – in het buitenland heb ik over de groep verteld en ook dat ik alcoholist ben – dat werd daar dus zelfs niet serieus genomen – ik voel me hier lekker thuis en ‘daar’ zetten ze glashard een fles wijn voor me neer – in dat hele circuit waar ik werk en woon speelt dat allemaal niet, i.t.t. jazz waar natuurlijk wel alcohol is – nee, ze zoeken het niet bij mij – in Amsterdam zijn de mensen om mij heen allemaal drankorgels – ik sprak met een van hen over de Buitenveldert-groep, maar die ziet mij niet als verslaafde – ‘t was voor mijzelf ook een enorm taboe toen ik zelf nog niet had gecapituleerd – trouwens ik heb zelf die beslissing ook niet genomen, die is voor mij genomen – beter zou zijn ‘oppakken in de lurven en hier neerzetten!!!’

E: het viel mij op dat dwangmatigheid zoveel vormen kan aannemen – haren uit je hoofd trekken kan ook een vorm zijn van dwanggedrag – verslaving kan ook beginnen als ‘gewoonte’ – m’n 1e gokje had die dwangmatigheid al in zich – heb me laten overhalen – ontwikkel toch ‘t patroon om dat uit de hand te laten lopen – gewoonte op zich is niet slecht – gewoonte ten aanzien van het gokken ging ik missen – in gesprek met iemand hoorde ik dat hij 3 glazen moest drinken en anders niet kon slapen – dat geeft mij een signaal – dwangmatigheid – zelfs mishandeling kan dat karakter krijgen – een soort wanhoop – tegenover het niet kunnen wassen of eten staan de natuurlijke behoefte in tegenstelling tot drinken en gokken – zolang dat laatste patroon in je hoofd zit – dat ‘even’ dat = geeft ontspanning – ja, dan kan je zo terugvallen in dat oude patroon en groot genot…..

F: ik zie dat meisje hier nog niet komen – zelf kom ik hier of ‘t goed gaat of als ‘t slecht gaat – het is funest voor jonge mensen om verkeerde vrienden op te zoeken – mijn eigen ervaring: absurd veel massage bezoek + sauna = staat haaks op verslaafd gedrag zelf heb ik veel liever die ontspanning – nu ik er een tijdje van af ben, krijg ik een heerlijke ontspanning – vroeger ‘moest’ alles – er waren overvolle parkeer-terreinen – geeft me nu een stuk rust – gisteren was ik bij mensen – viel daar binnen – ze zaten op een 2-zits bankje naar voetballen te kijken – het ging over Spanje en er was wijn – gelukkig kan ik niet meer op de naam komen – zelf kreeg ik allerlei schouderklopjes – zei ook nog even: straks is het haringhappen bij Hoppe, waar ze mij vast wel hebben gemist – maar ik heb geen zin meer daar in – goede vrinden weten ‘t wel – anderen weer niet….

A: van B. heb ik geleerd dat ‘gaan naar de groep’ een vorm van onderhoud is – en dat anders de kompasnaald weer uit de (goede) richting raakt – zo ervaar ik nu ook de groep als middel om een beter leven te ontwikkelen – kortom, een andere wending door andere keuzes – en dat is een heel proces – niet statisch, maar juist dynamisch – ook zo het leren in vrijheid te spreken en te luisteren naar gratis tips en die intensief verwerken – dat levert nieuwe bruikbare suggesties op – zo heeft mijn schoondochter een cursus gevolgd met een lepel op het voorhoofd, terwijl je je moet concentreren op de navel – kennelijk ontstaat er dan een energieveld, waarin de lepel blijft hangen – het was een cursus van 2 dagen en toen zei de leidster ook: jij bent flink veranderd en zo voelde ze dat ook zo….

G: ik ben hier vanavond voor ‘t eerst: ik ben een alleen-staande moeder, mijn kinderen zijn 22, 19 en 15 jaar – ik merk dat ze nu een eigen leven leiden – mijn vriendinnen zijn weg – eenzaamheid komt enorm op me af – nu ben ik 350 dagen per jaar alleen – heb erg moeilijk werk op Schiphol met een belangrijke functie – maar thuis komen de muren op mij af – voel me dan en daar erg eenzaam – ga veel naar de sauna – heb trouwens veel goede boeken – alleen, spreek soms 3 weken geen andere mensen – neem ook geen vakantie meer op vanwege die eenzaamheid – en zo is ook de drank gaan woekeren – heb dat ook verteld op m’n werk – m’n kinderen haalden die fles weg – zorgde ik dan dat ik er 2 in m’n auto had staan – verstoppen lukte eerst wel – en bij m’n werk heb ik evenmin een probleem – thuis is de eenzaamheid – maar vanmiddag heb ik best wel een wijntje gedronken bij de voetbalwedstrijd…..

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt H het woord om af te ronden; hij zegt:

Ik ben erg blij met het gesprek van vanavond; het bevestigt mij voor de zoveelste keer dat mensen enorm veel aan elkaar kunnen hebben door hun ervaringen naast elkaar te leggen, naar elkaar te luisteren en door al dat soort ervaringen, ophouden zielig te zijn en vervolgens heel ‘gewoon’ kracht krijgen om door te gaan – voor de zoveelste keer voel ik de groep als een sterke motor die mij energie geeft. Daarom: bedankt allemaal!

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept op een financieele bijdrage in de pot te werpen, wenst een ieder een goede thuisreis en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 30 juni 2010

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 80 – dd.21.6.2010, 7 deelnemers, publicatie tevens op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl

A opent de bijeenkomst, neemt de gespreksleiding voor deze avond op zich, heet de aanwezigen welkom en stelt de bepaling van een gespreksonderwerp aan de orde. Hierbij refereert A aan zijn ervaring bij het geven van voorlichting aan clienten binnen de verslavingszorg. Daar blijkt veel aandacht te worden gevraagd voor ‘zelfvertrouwen’ en de vraag hoe dit omgekeerd staat in relatie tot het vertrouwen van de buitenwereld in de betrokkene, voor, tijdens en na enige opname binnen het kader van de verslavingszorg. Vanuit de groep komt hierbij de aanvullende opmerking dat gebrek aan zelfvertrouwen wellicht ook kan leiden tot een versnelde greep naar ‘ondersteunende’ middelen?

Vanavond zal het (dus) gaan over ‘de relatie tussen (zelf-)vertrouwen en verslaving’.

B: ik weet zeker dat ik vroeger absoluut geen zelfvertrouwen had en ook dat een paar glazen dan beter deed voelen – ik was eigenlijk niet zelf-verzekerd – en toen ik eenmaal was gestopt, dacht ik precies andersom – ik weet nu wat ik wel of niet kan zeggen – vroeger was het gewoon een zaak van ‘beppen en kleppen’ – nu ben ik beter beheerst – lijk ik ook duidelijker te zijn – in de thuis-situatie komt beetje bij beetje zelfvertrouwen – het lijkt wel of het niet meer nodig is mij te verstoppen – toch kost het mij nog veel moeite – dat zal iets te maken hebben met het toenemen van bewustwording – ik moet ook leren te accepteren – dat alles maakt mij van binnen wel milder – bovendien leer ik heel veel van en in de groep…..

C: ik geloof zeker dat ‘vertrouwen’ een belangrijk element in het leven is. Op een of andere manier was ik dat absoluut kwijt geraakt. Bij mij is dat in ieder geval gebeurd. Resultaat: verstoorde relaties en dat vooral ook met mezelf. Dat is, in mijn geval, een effectieve manier om te gaan ‘denken, dromen en verlangen’ naar ‘vluchten’ uit de realiteit van alledag. En zo vond ik ook de weg naar ‘vluchten via verslaving’. En heb dat vrij lang absoluut niet in de gaten gehad. Maar toen ik daar eenmaal achterkwam, heb ik, dankzij de mazzel, die mij (dus) nooit in de steek heeft gelaten, het contact met de Jellinekkliniek en de AA gevonden. Daarmee kwam ik gelijk in een andere wereld, in een andere stad: nieuwe kansen – en per saldo ook nog eens: nieuw werk. Alles buiten de regio waar ik mijn destructieve leven had ingevuld en ook mijn (zelf-)vertrouwen had verloren. Hoe diep dat alles is geworteld, merk ik zodra ik nu nog af en toe in mijn oude omgeving terugkom. Die crisis ligt nu al 42 jaar achter mij, maar de gevoelens zijn volstrekt vers en houden mij heel goed bij de les.

D: verslavende middelen hebben gemeen dat ze je vertrouwen vergroten – zo wil mijn dochter ‘indrinken’ vóór een feestje – drank geeft je dan ook het gevoel om je sterker te gaan voelen, resp. je minder aan te trekken wat anderen negatief over je denken of je kunt opeens betere grappen tappen = ik denk ook terug aan mijn eigen jeugd – had weinig zelfvertrouwen – mijn ouders waren in de oorlog ondergedoken – er was angst – zelf ben ik kort na de oorlog geboren: het motto was toen ‘voorzichtig en overbezorgd’ – dat alles laat sporen achter + van beide kanten in de familie kennen we alcohol-verslaving plus kettingroken – heb daar zelf hevig aan mee gedaan – vraag is: wat is zelfvertrouwen – kijk naar m’n dochter – in haar klas zijn sommige ‘leaders’ = die geven de toon aan – de rest volgt – sommige dus manifesteren zich – dat zijn de hero’s – ook tav het roken – zelf heb ik na m’n 50e last gehad van gebrek aan zelfvertrouwen – en juist dat is nu enorm verbeterd – en dat is nou precies het gevolg van het einde van mijn verslaving – die middelen werkten nog wel in het begin – maar later volgt afwijzing en kritiek wegens verbroken beloften – wie je bent is dan wat anderen daarover denken – en dat bepaalt ook hoe en of je je prettig voelt. De verslaafde zelf heeft daar geen kijk (meer) op – de mens tenslotte is een sociaal dier.

E: ik heb me nooit bezig gehouden met vragen omtrent zelfverzekerdheid – ook niet ten aanzien van het oordeel van de buitenwereld – misschien is dat trouwens ook mijn valkuil geweest – waarin ik tenslotte in ben terecht gekomen toen bleek dat mijn echtgenoot al 10 jaar bezig was met andere vrouwen + toen ook opeens mijn borsten eraf geopereerd moesten worden + toen tenslotte ook mijn bedrijf afbrandde: toen was ik mijn veerkracht kwijt – kon het niet meer aan – was daarop niet voorbereid – ben toen naar de drank gaan grijpen – heeft trouwens niemand ooit gezien – ze vonden me wel heel sneu – allemaal redenen om weer te gaan drinken – iedereen sprong trouwens voor mij in de bres, plus dat mijn moeder ook ziek werd, kanker kreeg en dood ging, nadat ik haar een halfjaar had verpleegd – eigenlijk ging het toen met mij veel slechter – ja, toen kreeg ik gebrek aan zelfvertrouwen – waarom ik – mij kon toch niets gebeuren? Overigens ben ik extreem: nu ook bij het stoppen – niemand heeft mij in de steek gelaten – ik ben trouwens eigenlijk heel makkelijk. Nu met mijn recente reis naar Estland: op Schiphol moest alles uit – ben toen helemaal onderzocht bij de douane – het is bizar – maar toch raakt het mij niet – hilarisch – meer last heb ik als iemand mij bedriegt, vooral omdat ik mij dan heb ‘laten’ bedriegen: dat deed mij eigenlijk wel pijn – maar nu vind ik het leven heel gezellig – denk dan ook ‘dat is zelfvertrouwen’: ook daarin ben ik dus hersteld – voel ook niet dat anderen mij niet leuk vinden – ik lijd dus nergens onder: dat is dus ook mijn valkuil (geweest…?).

F: al jong ging ik met mensen ‘stappen’ – drinken was heel normaal voor ‘mannen onder elkaar’ – trouwens dat praat ook makkelijker – stimuleert zelfvertrouwen – uitgaan – paar biertjes – hoort erbij – op den duur: vanzelfsprekend – je voelt je prettig – wat losser – ervaart een prettig gevoel – raakt daaraan gewend, vrienden op hetzelfde level – had ook geen kwaje dronk – alleen maar humor – gezelligheid – delen met zoveel mogelijk mensen – later weer kwam een lijntje erbij: euforie – ging een hele tijd goed – maar de werkdruk werd hoger – perfectionisme ontstond, incl. verantwoordelijkheids-gevoel – allemaal valkuilen – je kunt jezelf dan voorbij lopen – gaat teveel uren maken en langzaam ontstaan moeheid / verdriet / eenzaamheid / allemaal redenen om te gaan drinken / vrienden gaan verloren/ vader overleed / je wilt iedereen naar de zin maken / raakt uitgeput / neemt geen rust meer / te vermoeid / teveel / te lang gewerkt / stress / spanning / verdriet / eenzaamheid / leegte zelfs temidden van mensen / euforie / spanning / mooie vrouwen / feesten / hotelkamertje huren met vrienden / daarom ook verhuisd + andere omgeving; nu: rustig, regelmatig leven / bezig zelfvertrouwen weer op te bouwen – toch nog angst voor falen / een paar keer terug gevallen / nu wel een monotoon leven / ben wel een gezelligheidsmens / maar kan niet met bepaalde mensen omgaan / probeer gaten in te vullen en los te laten….

G: ben nu even het onderwerp kwijt – het lukt mij niet een sober leven in te vullen – heb zelf vanaf mijn 16e mij moeten manifesteren door uit de ban te springen – heb wel mijn opleidingen afgemaakt – maar bezocht zondags’ zowel de middag- als de avond-dancing – heb mij met bie altijd goed weten te redden – met wijn in een sloot terecht gekomen – tijdens burn-out nam ik ook weed en had een enorm decorum-verlies – herinner mij nog foto’s op een feestje: met vrienden op bezoek – achter je rug wordt dan enorm gegniffeld – en dan verval je in een pias-rol – vind zelf dat ik serieus ben – drink dan om onverschillig te kunnen zijn – kreeg dat ook tijdens mijn werk – tijdens die vreselijke jaren ’90 – ’95: vanuit een nul-situatie moest ik mij aan de haren eruit trekken – een hersen-test bleek prima in orde en opeens gin/tonic – maar nu werk ik niet meer ‘s avonds – liep een zweepslag op en gaf me gemiesemous in m’n hoofd – wat me opviel is de vraag: hoe kan je ‘t vertrouwen van anderen terugwinnen: doe ik niet m’n best voor…

Hiermee is de gespreksrond voltooid en herneemt A het woord om af te ronden; hij zegt:
bij ons thuis gold de gedragsregel: ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ – daar heb ik zelf lang aan gedaan – maar pas na ‘t stoppen is me dat gelukt – ‘t lag gewoon aan mezelf – rest de vraag: hoe bouw je zelfvertrouwen op – en nog steeds vind ik dat een lastige vraag – heeft te maken met het herkennen van de grenzen in mezelf – en dat kan alleen als je lang niet gebruikt – waarna het absoluut nodig is hierover te communiceren – gewoon een kwestie van leren + constateren dat ‘t niet lukt = maar dat is dan wel een ‘leer-ervaring’ – vraag blijft: is ‘t leven na het stoppen saai – antwoord: nee, integendeel – juist dat maakt het leven interessant – het kost alleen tijd.

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept een ieder op geld of andere waardevolle artikelen in de pot te werpen, wenst eenieder een goede thuisreis en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 22 juni 2010.

Werkgroep Buitenveldert-AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 79 – groep 14.6.2010 3 deelnemers – distributie aan deelnemers + publicatie op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl

De aanwezigen (A, B en C) veronderstellen dat de afwezige groeps-deelnemers deze avond de voorkeur geven aan de tv-verslagen van de wereld-voetbal-kampioenschappen in Zuid Afrika en besluiten deze gelegenheid te gebruiken om af te wijken van de gebruikelijke gespreksregels en in de plaats daarvan in een open gesprek van gedachten te wisselen over een onderwerp dat een van hen bezighoudt. Hiertoe brengt A het volgende dilemma naar voren:

A: onze dochter is nu veertien jaar en binnenkort komt zij via de school in aanraking met gelegenheden waar alcohol wordt geschonken. Ik hoor dat dat nog wel eens behoorlijk uit de hand kan lopen. Daar maken wij, d.w.z. mijn vrouw en ik, ons zorgen over. Je kunt je voorstellen dat ieder kind in die situatie wil ‘meedoen’ met de groep. En daarin zit absoluut een risico dat je van tevoren niet gemakkelijk kunt inschatten. Het houdt mij erg bezig, vooral ook omdat drank in mijn geval de reden is waarom ik zelf hier aan tafel zit. Wij, dat wil zeggen mijn vrouw en ik, hebben onze dochter niet betrokken bij mijn eigen ‘verslavings-geschiedenis’. Wij wilden haar dat besparen en dus is zij daar niet van op de hoogte. Maar nu is het wel erg bitter dat je aan de kantlijn staat en maar moet afwachten of je eigen kind in staat is haar situatie op een gezonde manier te hanteren.

B: mijn situatie lijkt daar wel een beetje op. Ook ik heb een dochter. Zij is nu zeventien. En is wel van de hoed en de rand op de hoogte van mijn eigen ‘geschiedenis’. Daarmee wil ik niet zeggen dat zij ‘dus’ niet in de problemen komt of kan komen. Maar juist het feit dat zij nu meemaakt dat ik bezig ben met mijn herstel en dus ook in actie ben om mijn leven weer op orde te brengen, geeft een heel goed gevoel. Dat geldt natuurlijk voor mijzelf, maar zeker ook voor haar. En ik weet ook heel goed dat dat ‘geen garantie geeft voor de toekomst’ – maar voor dit moment bestaat er openheid en een soort extra band, waar ik zelf erg gelukkig mee ben en hetzelfde geldt voor haar, daarvan ben ik overtuigd.

C: ik vind dit een indrukwekkend onderwerp, want het gaat toevallig wel over zaken waarin een mens extra kwetsbaar is: je eigen kinderen. Ik weet natuurlijk ook nog heel goed hoe dat allemaal bij mij heeft gespeeld: toen ik (eindelijk) in de kliniek terecht was gekomen, kantelde mijn hele bestaan en daarmee dat van mijn kinderen. Zij kwamen toen ook in contact met Al Ateen, dat zijn de kindergroepen van AA en kregen daar antwoord op vragen waarmee zij zaten. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Het komt er een beetje op neer dat mijn eigen verslaving ook veel invloed had op het leven van mijn kinderen. Je kunt wel denken dat ze er niks van merkten, maar bij ons bleek dat achteraf toch echt niet zo te zijn. Het gaat in dit soort zaken niet zozeer over de dingen die worden gezegd, maar vooral om de dingen die er wel zijn, maar juist niet worden gezegd. Die laatste zijn de grootste spanningsbronnen. En bovendien werden zij op deze manier ook deelgenoot van het herstelproces. En juist dat laatste is van blijvende waarde gebleken.

Hiermee zijn, hopelijk, de kernpunten uit het gesprek genoteerd terwijl gezamenlijk is vastgesteld dat deze ontmoeting voor alle drie de deelnemers waardevol is geweest. Deze aantekeningen worden op de gebruikelijke wijze gedistribueerd.

Amsterdam, 16 juni 2010.

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 78 – groep 7.6.2010 6 deelnemers – distributie aan deelnemers + publicatie op blog www.verslavingalsgeschenk.nl

In onderling overleg wordt afgesproken dat B vanavond gespreksleider is terwijl C conform de gewoonte het gespreksverslag voor zijn rekening neemt. Vervolgens neemt B het woord en vraagt de aanwezigen een voorstel te doen ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond, waarop E als volgt reageert:

E: de laatste tijd gaat het ‘gewoon’ beter met mij; ik heb (nieuw) werk waar geen alcohol aanwezig is; dus geen verleidingen op de werkvloer. Maar ik mis wel iets. En ik vraag me af wanneer ‘je’, ik bedoel natuurlijk ‘ikzelf’, eens een keer tevreden kan zijn met het werk dat er is; want zoals nu kan het toch behoorlijk gaan kriebelen als ik merk dat er ergens anders een ‘natte’ baan op mij ligt te wachten. Zo kon ik kort geleden aan de slag waar een cocktailbar wordt opgezet – ik ben daar wel gaan praten toen het werd genoemd door een kennis – maar mijn volgende gedachte was: wat vreemd; ik wil dat niet – in m’n achterhoofd ‘trekt’ het mij aan – terwijl ik voor 100% weet daar te zullen sneuvelen. Feitelijk is het zo dat ik daar wel ‘nee’ heb gezegd…..terwijl het toch in m’n achterhoofd blijft hangen.
Mijn vraag is dus eigenlijk: wanneer zal ik (of meer algemeen ‘wanneer is men’) tevreden zijn, met of zonder drank?

Uit de reacties blijkt dat eenieder akkoord gaat het voorstel te kiezen als gespreksonderwerp. De gespreksronde ontwikkelt zich vervolgens als volgt:

A: ik begrijp het onderwerp eigenlijk als de vraag: wanneer ben ik tevreden? – mijn eigen gevoel hierover zegt mij (nu nog): er ontbreekt nu iets – ik ben wel een compleet mens – moet echter aanvaarden dat een aantal zaken niet kunnen – ben zelf ook wel gevraagd op koninginnedag op een terras te komen werken – moet mij dan echter telkens weer beseffen dat ik dat niet kan – ook niet in Frankrijk – ondanks de gezelligheid – dus ook geen opkomend ‘roesje’ – dat is er dus niet meer bij – ik vergelijk het maar met een puzzel en een ontbrekend stukje – moet dat aanvaarden – een stukje weg – een eeuwige worsteling – iets van niet meer / beter van niet – ergens is het zuur – probeer het te compenseren met andere dingen – het gaat om het accepteren van onvermogen.

B: bij mij werkte het gewoon omgekeerd – ik werd eigenlijk ontevreden met m’n ‘werk’ (daarmee bedoel ik dan mijn verslaving zelf) in een casino – ik voel mij nu bevrijd door dingen die ik wel en elders en daarbuiten feitelijk doe – voel het niet als een tekort dat ik dien te verwerken – kennelijk weet en accepteer ik dat ik allerlei dingen niet kan doen – de kunst is natuurlijk te leren omgaan met je beperkingen en het doen van dingen die ik wel kan – zo werd ik ontevreden door het spelen in het casino en merk wel tevreden te zijn met kleine dingen – hoorde in de kliniek het advies: obsessief waakzaam blijven – steeds bewust kiezen – intussen geef ik wel beursberichten door aan anderen…..

C: ik heb mij altijd verbaasd over de invloed van de groep op mijn hele bestaan. En vond het ook volstrekt logisch daar heel bewust en zonder onderbreking mee bezig te zijn. Eerst in de kliniek en daarnaast in de groep. Ik ben daardoor automatisch op een totaal andere manier gaan leven en denken. In mij heeft zich een ander, nieuw, gevoel ontwikkeld. Niet zo eenvoudig om dat onder woorden te brengen. Vooral ook omdat het alle aspecten in mijn leven betreft. De behoefte om te vluchten verdween, mijn angst verdween, ik kreeg een enorm gevoel van rust, en in het algemeen kreeg mijn leven een andere kleur, ik begon het langzamerhand echt leuk te vinden. Alles bij elkaar teveel om op te noemen. En al die veranderingen bleken zich ook werkelijk in mij te wortelen. Zelfs toen ik kanker kreeg en moest worden geopereerd heb ik geen moment angst gekend. Het was net alsof ik dat soort grenzen was gepasseerd. En per saldo levert dat een echt nieuw leven op, waarvan ik ook alleen maar weet dat het eens zal eindigen, maar ook daar kan ik op dit moment prima mee leven.

D: ik hoop op momenten van geluk – ben nu zeker niet al te tevreden, zacht uitgedrukt….

F: ik heb zeker ook periodes van tevredenheid – soms gaat ‘t wat minder – waar rook is is vuur – soms is ‘t moeilijk – hoop dan op periode met minder moeite – ben echter wel een gezelligheidsmens – mijn probleem is de kater – mijn lichaam weigert dan – een borreltje drinken is prettig – maar soms komen anderen erbij – snuiven dan een lijntje – versieren een vrouwtje – mijn zwakte trouwens is mijn haantjes-gedrag – ik raak in euforie met mensen om mij heen, vooral vrouwen – dat geeft mij een mooie spanning – mijn wens was altijd: een strandtentje openen – in het buitenland uitrusten – ik leid nu een sober bestaan – heb vroeger les gegeven aan verstandelijk gehandicapten – ging daar ook op bezoek – nu veel naar een bos aan de rand van de stad en laat daar honden uit – veel mensen delen die passie – kom ook bij het honden asiel, waar veel honden komen nadat relaties uit elkaar gaan – daar zitten ze achter tralies – het is gratis werk maar wel prettig; geeft mij een fijn gevoel. Bovendien ga ik regelmatig naar de sportschool: dat geeft mij wat houvast plus contact met de medesporters – blijft toch een gevoelig punt – kom ook mensen tegen van vroeger en heb dan eetcontacten – daar kan ik ‘t heel moeilijk mee hebben – geeft moeilijke associaties – de kick van vroeger krijg ik toch niet meer – maar heb daar wel veel last van ‘verleiding’.

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt E de gelegenheid af te ronden. Hij zegt:

Ik ben eigenlijk heel blij – blijf met twijfels rondlopen tot de dood – probeer 8 augustus een feestje te mijden, want weet tevoren dat ‘t daar fout afloopt – vind ‘t geweldig dat ik die baan afgezegd heb – weet vooraf dat ‘t ook daar fout zou aflopen – de verleiding blijft altijd – ging vanmiddag boodschappen doen – plots ging mijn vrouw naar de auto, ze was iets vergeten, ze greep ineens in de plek waar ik vroeger een flesje bier had ‘verstopt’ – maar nu was ‘t leeg – kortom, ze ‘moest’ toch even controleren – ‘vertrouwen komt niet zomaar terug’ – ik begrijp dat wel, maar toch had ik er de pest in. Maar al met al: die baan doe ik niet want daar sneuvel ik – soms ben ik dus ook niet tevreden – want ik wil een normaal leven.

De groep dankt E voor het onderwerp en B voor de gespreksleiding, waarna laatst genoemde eenieder verzoekt enig geld in de pot te werpen en hij de bijeenkomst sluit om 21.15 uur.

Amsterdam, 8 juni 2010.

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr. 77 – groep dd 31.5.20010
11 deelnemers – distributie verslag aan deelnemers + publicatie op blog.

Conform het inmiddels ontwikkelde gebruik belast F zich met de gespreksleiding voor deze avond en verzorgt H de schriftelijke rapportage. De aanwezigen worden welkom geheten, met name de nieuweling aan wie de gespreksregels worden uitgelegd. Vervolgens vraagt F om suggesties voor het bepalen van het gespreksonderwerp, waarna A het volgende voorstel doet:

A: in het voorgesprek hadden we het over het rotgevoel waar je na een terugval helemaal vol van bent – vooral als het eerst een poos goed is gegaan – dan zou je meer weerbaarheid verwachten, maar dat valt dan lelijk tegen – en helemaal als je regelmatig terugvalt – hoe zit ‘t dan met dat hele begrip ‘verslaafd zijn’? – ben je dan nog verslaafd? het gaat om spanning die zich soms heel langzaam in jezelf ontwikkelt – die knaagt aan je weerbaarheid – dat ervaar je zelf natuurlijk het beste, ook al doe je je best dat onheilsgevoel te ontkennen en weg te drukken – hoe moet je daar mee omgaan – je kunt je eigen signaal wel herkennen, maar terugschakelen naar ‘nul’ is dan meestal niet meer aan de orde: voordat je gaat gebruiken lijkt het al of je op een glijbaan zit en de greep kwijt bent… kortom, nog geen druppel gedronken, geen pil geslikt en toch de greep kwijt en het gevoel de glijbaan opgezogen te worden….

Uit de reacties blijkt eenieder het eens het voorstel van A te kiezen als uitgangspunt voor het groepsgesprek. De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend als volgt:

B: Vorig jaar startte ik met deeltijdbehandeling – dus toen zette ik ook mijn eerste stappen richting herstel – en werd aansluitend ook meteen geconfronteerd met het verschijnsel van terugval – dat sloop er gewoon in – dacht dan ‘dat kan ik wel aan’ – zo was ik 3 weken met vakantie in Frankrijk, geen tv, geen internet, etc….. – had daar toen een lichte terugval – gevolgd na terugkeer thuis door een klap alsof ik in een ravijn stortte: zat in no-time alleen en met een lege fles – ging daar toen wel over nadenken: had dit nog niet eerder meegemaakt – het was een kwestie van zien en drinken – er was geen ‘trek’ van tevoren – ben toen ook van de trap af gevallen, overigens zonder nadelige effecten – de terug-schakeling lukte pas na terugkeer in nederland; er was toen geen groep vanwege Pinksteren – ben dus een half jaar in deeltijdbehandeling geweest – ga dat niet nog eens doen – denk zelf dat terugvallen bij deze ‘ziekte’ hoort – pik ‘t nu weer op met medicijnen – eerst was een ‘terugval’ langzamer – nu is ‘t meteen ‘raak’ – lastig is het wel – bovendien ben ik veel alleen – heb geen sociaal kader met toezicht….

C: ik luister…..

D: terugval ken ik uit ervaring heel goed, vooral als opzettelijk gedrag – om eigen grenzen te leren kennen – zo had ik 15 jaar terug ook een black out – soms dacht ik “ ‘t gaat wel weer” – dronk dan tot het licht uitging – tot hoever kan je gaan? – het was mijn eigen ‘proef’ – soms voelde ik een heerlijke euforie en juist dat is link – soms ook, lukt het om te stoppen – toch een beetje eng – zit nu zelf bij de ggz – heb sterk wisselende stemmingen – voel het als een afwijking tussen de oren – ga daarvoor ook nu weer morgen in therapie – gelukkig word ik er niet van…

E: iedereen wil ermee stoppen en iedereen is tevens gericht op terugval – ik had een huisje gekocht in Frankrijk – heel klein – de Mont Ventoux plus mooie bomen en een terras – ergens had ik angst voor terugval – angst: ‘t mag nooit meer!’ – hoorde ook praten over het beperken van je uitzicht tot 24 uur – hoorde ook over neurologische processen en de conclusie: dan moet je ‘gewoon’ nooit meer drinken – zo ken ik iemand die 7 jaar niet dronk en toen toch weer voor de bijl ging – ik wilde het uit proberen met 2 biertjes en merkte na 5 dagen dat de hoeveelheid toenam – dat terugval onafwendbaar aan kwam zetten – dat definitief afscheid nemen dus noodzakelijk is.

F: bij te weinig rust ontwikkel ik spanning – daarop richt ik mijn agenda nu in – bovendien luister ik naar muziek – bij ‘neiging’ zoek ik afleiding – het is een kwestie van overleven door ‘andere dingen’ te gaan doen – ook moet ik mezelf niet overbelasten – ik heb geen last als andere mensen gebruiken tenzij ze mij gaan storen, want dan ga ik weg – en toch, als we langs een terras lopen ziet mijn vrouw kopjes koffie en ik de glazen bier – sommige mensen kunnen zich zo handhaven – iedereen moet zijn eigen traject aflopen…

G: vroeger had ik een soort ritme: was ik 3 a 4 maanden gestopt en dan struikelde ik – was er sprake van trots of afwachting? ik weet het niet precies – eigenlijk was ik te bang om te beginnen – heb ‘t toch gedaan – heel voorzichtig met hele dure spaanse wijn – het voelde of ik me moest verdedigen, dat duurde zo’n 1,5 a 2 jaar en daarna in het geniep – ik wil trouwens niet ‘nippen’ maar gewoon een hele fles achterover slaan – zelf ben ik ver heen als ik ‘s ochtends al trek heb – bovendien kan je dingen vergeten – en dan het woord ‘feesten’ – ik zie daar nogal tegen op – soms helemaal in Maastricht, waar ik de helft niet versta – kan daar ook niet meedoen – ze hadden daar een combinatie concert met kartonnen bekertjes bier – ik voelde daar minachting voor – kan nu van concerten genieten en blijf nuchter – heb nu trouwens ook geld over voor cd’s – dvd’s en eten en balinese dans en het samen zijn met mensen zonder drank biedt mij veel plezier – ik ervaar dus nu voldoende weerstand tegen terugvallen – soms ligt de oplossing bij het mijden van situatie’s – maar ik merk dat alles steeds makkelijker wordt al naarmate ik langer droog sta…

H: het ontdekken van mijn eigen verslaving was de grootste sensatie in mijn bestaan: ik begreep opeens waardoor ik allerlei ellende had meegemaakt. Het was allemaal en steeds weer ‘oorzaak drank’. En het was dan ook geweldig dat ik in een kliniek terecht kon en als klap op de vuurpeil was daar dan ook nog eens de groep. Ik leerde daar enorm veel. Onder meer van die amerikaans aandoende ‘verkoop-kreten’, zoals ‘trainender-gewijs rehabiliteren wij ons’. Dat lijken wel wat opgeblazen verkoop-praatjes. Maar in wezen kunnen ze uitstekend werken. Ze maken veel duidelijk en dan blijkt ook dat het hele programma van zelfhelp, neerkomt op: trainen, iedere dag weer en zorgen voor een goede conditie – waarbij niet te vergeten de zelfhelp-groep een belangrijk aspect is omdat je op die manier minstens wekelijks jezelf kunt opladen door het contact met je collega’s. Voor mij heeft het zelfhelp-programma mijn leven wezenlijk veranderd en het grappige is dat het mij, tot nog toe, nog nooit is gaan vervelen; iedere groepsavond is voor mij dan ook weer een intense ervaring. Maar ik weet ook, dat ieder feest een keer eindigt en dat zal hier ook zo zijn. En het aanvaarden van dat einde probeer ik ook hier te leren. Ik hoop hier echter voorlopig nog een tijdje mee door te kunnen gaan!

I: Uit pure wanhoop ben ik aan de drank gegaan en uit diezelfde wanhoop ben ik er ook weer mee gestopt. Op den duur werd ik een puur asociale drinker – allemaal een gevolg van de dingen die mij bedreigden – eigenlijk ben ik heel vrolijk – had ik ‘t naar m’n zin – en dacht: dat wil ik weer terug – dus ik moest de knop omzetten – kan nu dus niet meer drinken – die drank is me dat niet waard – ga nu weer gewoon naar feestjes – een glas aan de mond, maar niet naar binnen – doe alsof – niemand reageert – ik ga het niet tegen de groep zeggen – blijf volstrekt onopvallend – het plan voor mezelf is: mijn oude leven was niet leuk – nu zingen, dansen en werken mijn vrienden om me heen – dat is mijn leven, mijn passie – er is enthousiasme om me heen – en zo niet, dan haakt de omgeving na 14 dagen af – op 2 na – mijn gevoel zegt me nu: mijn drang naar drank is weg – toch wil ik alert blijven – ik doe mijn best en voel me daar geweldig bij: ‘t is een keuze tussen een leuk en een niet leuk leven….

J: (de nieuweling) ik wil nog even niets zeggen, hoewel ik wel opmerk dat ik nooit dagelijks dronken ben – wel in de weekends – ben dan erg gevoelig – heb altijd wel een excuus en ervaar andere stress-factoren – ik vind het leven zwaar – ik voel verdriet en dat valt niet altijd mee – het gaat trouwens in je patroon zitten en zeker als je ouder word…

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A, die het onderwerp inbracht de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt: ik geloof dat in je hersenen bepaalde banen ontstaan tengevolge van verslaving en dat daardoor een blijvende overgevoeligheid is ontstaan – ben pas 2,5 jaar hier en er is intussen zoveel gebeurd – een vergelijking met vroeger lijkt het wel een zee van tijd – intussen ben ik alerter geworden en leer wat mijn grenzen zijn – wat goed voor mij is – en loop ik niet meer mijn leven te verklooien.

De groep dankt A voor het onderwerp alsmede F voor de gespreksleiding, waarna laatst genoemde de aanwezigen verzoekt enig geld in de pot te werpen en hij de bijeenkomst sluit om 21.15 uur.

Amsterdam, 2 juni 2010.